این قصه سر دراز دارد...
بسوز سیگار ولی این شبای آخرو گوش کن!
حکایت حسین کرد شبستری، هزارویک شب بغداد، امیر ارسلان نامدار، پِنومته و خدایان پوشالی المپ، ملک جمشید و ملک خورشید ...
همه پشم بود، قصه ی هپروت بود...
داستان واقعی اونی هست که توش دختر چشم و ابرو مشکی نداشته باشه
داستان اونی هست که جلو چشمت هر روز و هر شب مثل آینه دق تکرار بشه.
داستان باید سر همه ی کبکارو از زیر برف بکشه بیرون
افسانه باید سوتک داشته باشه، بچه ی چموش داشته باشه و مرگ خواب خفته...
یه امشبو زرت زرت نسوز، حروم نشو...، غلامتو ضایع نکن
دو دقیقه مارو جزو آدمیزاد حساب کن و گوشاتو نگیر، چشم برنگردون
... این قصه سر دراز دارد
چه سخن ها که لب به لب زیر گوشت نجوا کرده ام
چه کام های آتشین که از لبانت به تاراج برده ام
چه بسیار رازها و نگوها که از من میدانی
...
با هربار مردن، تمام نگفته ها و خاطرات را به گور زباله دان میبردی
حرمت و ارزش راز به نگفتن آن است
همه را شنیدی و مردی تا هیچ نگویی
گوش میدهی و زره زره آب میشوی