مادامی که امید، آرزو و امیال وجود داشته باشد ما انسانها زنده می مانیم و زندگی می کنیم. حتی اگر جاذبه ایی در کار زمین نباشد و همچون حباب کف صابون در کسری از ثانیه در فضای لایتناهی حل و محو شویم.
امید و آرزو میتواند همان کسر ثانیه را نیز فرح بخش و شادی آفرین جلوه دهد...!
و مگر جز این میباشد که دوره ی عمر شصت یا هفتاد ساله ی ما در مقابل عمر طولانی کائنات کمتر از کسری میلینیومی از عمر کائنات است.
امید و آرزوها در حکم دیازپامی سنگین و گیرا طول زندگی را افزایش میدهد(هرچند که این افزایش طول کاذبی در خواب و رویاء اتفاق افتاده باشد)...
دلنوشته:
من میخواهم این کسر کوچک را با لذتی معنوی سپری کنم
ایکاش عشق از راه میرسید و می توانستم با یقین فریاد بزنم
مرده بدم، زنده شدم دولت عشق آمد و من دولت پاینده شدم
ایکاش... ، ایکاش... ، ...