۰۵

شب بود و آسمان تاریک...

نه ماه پیدا بود نه ما و نه شما، نه ستاره ایی در آسمان، نه ترانه ایی بر دهان، نه ذکری در نهان نه کرانه ایی هویدا بر دریا...

هیچ در هیچ پیچیده، شیر در بیشه خزیده و ساقه از ریشه جدا...بود

پودِ قالی تار نداشت، تار زخمه نداشت و زخم بدون مرهم بود...

شب بود... نه ستاره ی جوزا راهنما بر بیابان، نه جاده ایی بود  و نه لانه ایی بر عنقا...

مشت از هیچ لبریز، اطاق از دود سرشار و دل از هوا تهی بود

شب بود و جز شب هیچ نبود ...