کان قلبی

 

در روزگاری که از واپسین الگو «موج سوم» ، «پایان تاریخ» و «برخورد تمدن‌ها» سخن می‌گویند؛ در روزگار حاکمیت «بازار» و «جهانی شدن بی روح» که قوانین خود را به جوامع بشری تحمیل می‌کند؛ روزگاری که بنیادگرایی، با همه انواعش، معنویت را به عقب رانده و همه جا بذر کینه پاشیده است، ابن‌عربی در میانه های سن کهولت، نفسی در کالبد تهی می‌دمد و نوای دلنشین عشق و دوستی را  به گوش می‌‌رساند. مذهبی که در آن مسجد ،صومعه ،دیر و بتکده و چراگاه غزالان همه به یک حقیقت اشاره می‌کنند.

 

لقد کنت قبل الیوم انکر صاحبی

اذا لم یکن دینی الی دینه دانی

لَقَد صار قَلبی قابِلا کل صُورة

فَمَرعی لغزلان و دیر الرُهبانِ

وبیت لاوثان و کعبة طایف

وَالواح تورات و مصحف قرآن

ادین بدین الحب انی توجهت

رکائبة فالحب دینی و ایمانی

 

( محی الدین عربی )  Ibn Arabi

ترجمان الاشواق فی غزل والنسیب

 

قبل از عشق دوست را بد میگفتم

آخر دینم با دین او یکی نبود و حالا

قلبم سرا پرده ی صورتها شده

چراگاه غزالان وحشی شده

صومعه ای راهبان ترسا شده

هم معبد بت پرستان شده

و هم کعبه ی وصال حاجیان شده

 

قلبم صورتی از الواح مقدس تورات

و بازتاب کتاب قرآن شده

مرا به هرسو میکشد

دین من عشق شده

مرکب عشق مرا به همه جا خواهد برد

این صورتها، ایمان و مذهب من شده

 


حاشیه ایی بر متن

 

 

1- شاید اگر به جای متن عربی از برگردان آن به انگلیسی و به این صورت استفاده میکردم

 

My heart is receptacle of all forms:
My heart is a meadow for the wide deer.
A convent for the Christian monk
A temple for idols
And a Kaaba for the Moslem pilgrim.
My heart is the Tables of Torah,
And the Book of Koran.
My religion is love

wherever its steed my take me.
And this is my creed and this is my faith.


و به جای نام بردن از ابن عربی در پایان نوشته نام زولا و یا امیلی برونته را می آوردم و یا یکی از نام های یوگانندا و اوشو، آنوقت اوضاع تغییر میکرد.

ظاهراً آنچه در درجه ی اول اهمیت قرار دارد گوینده سخن است و پیام و محتوای نوشته از اهمیتی به مراتب کمتر برخوردار است.

 

2- اگرچه هر انسانی مختار و آزاد به داشتن نوع بینش و اعتقادات خاص خود میباشد، اما از دوستان وبلاگ نویسم که اهل قلم و نوشتن و مطالعه میباشند توقع بیشتری داشتم.

ما اعراب را به خاطر داشتن تعصبات کور قبیله ایی مذمت می کنیم ولی گویا خودمان بیشتر در این دام ناسیونالیسمی مضحک باستان پرستی گرفتار هستیم.

 

3- سخن را بشنوید و نگویید که چه کسی می گوید، ببینید چه می گوید !!!