عشرتکده یقضان

خوابگردها و دستنوشته های پراکنده رضا مشتاق

عشرتکده یقضان

خوابگردها و دستنوشته های پراکنده رضا مشتاق

۰۵

 

شب بود و آسمان تاریک...

نه ماه پیدا بود نه ما و نه شما، نه ستاره ایی در آسمان، نه ترانه ایی بر دهان، نه ذکری در نهان نه کرانه ایی هویدا بر دریا...

 

هیچ در هیچ پیچیده، شیر در بیشه خزیده و ساقه از ریشه جدا...بود

پودِ قالی تار نداشت، تار زخمه نداشت و زخم بدون مرهم بود...

شب بود... نه ستاره ی جوزا راهنما بر بیابان، نه جاده ایی بود  و نه لانه ایی بر عنقا...

 

مشت از هیچ لبریز، اطاق از دود سرشار و دل از هوا تهی بود

شب بود و جز شب هیچ نبود ...

 

۰۶

 

اگه میشد...، اگه میشد...

یه شب همین وسط بساط میکردیم...، دست دور کمر لب رو لب کام پشت کام

بوسه بدون نفس کشیدن... بدون فرصت بازدم... آخرین دم بدون بازدم ...

...یا حق گفتن ، یک نفس رخ در رخ عطار نیشابوری روبروی حجره مردن